Zor günler yaşıyoruz vesselam…
“At izi ile it izi birbirine karıştı,” derdi eskiler, oysa şu gün, yerdeki izler sadece ata veya ite ait değil, çakal, kemirgen, sürüngen, leş kargası ne kadar uğursuz hayvan varsa hepsinin izi birbirine karışmış durumda.
Bir yanda gencecik aslanlarımız bayraklara sarılıp bir bir memleketlerine gönderiliyor. Adları ‘şehit’! Anaların gözyaşları sel… Ülkenin yarısı yasta… Slogan belli: “Şehitler ölmez, vatan bölünmez!” Ola ki bir gün, kınalı kuzularımız şehitlikleriyle kalır, ülkemiz yine de bölünürse, yanar yanar, ona yanarım… Çünkü asıl hengame ondan sonra kopar. Bilirim ki Türk milleti kolay kolay galeyana gelivermez. Ama gelirse de kimse durduramaz artık! Ne tek dişi kalmış kapitalizm, ne demokrasi havarisi Büyük Ortadoğu Projesi çizeri Amerika, durduramaz.
İşin traji-komik yanı acı böğrümüzü şehitlerimizin sayısınca delik deşik ederken, birileri tam bu kargaşadan faydalanırcasına Deniz Feneri ve Hizbullah davalarındaki tutukluları sessizce serbest bırakıveriyor. Yangından mal kaçırır gibi, kredi faizleri en üst seviyeye çekiliyor, tepki gösterilecek konular tepki göstermeye fırsat bırakmadan kapatılıyor, zamlar peş peşe… Kimsenin haberi olmadan, sessizce…
Üç gün geçmiyor ki deprem çıkageliyor; Van, yerle yeksan! Yarısı yasta olan ülkenin bir yarısı bunu ilahi adalet olarak değerlendiriyor ve sosyal paylaşım sitelerinde; “Toprak o kadar şehidi sessizce kabul edemezdi, titredi.” şeklinde yorumlanıyor.
Aslında sosyal psikoloji ile ele alırsak, ilahi adalet olarak değerlendirilen deprem acısının, bir çeşit umutsuzluk olduğunu görmek mümkün. İnsanımız, içten içe terörün durdurulamayacağına inanmış durumda. Tek çare, son umut, Allah ve doğal afetler. Bizi yönetenlerin Allah’ın izniyle(!) hareket edip, bir çözüm ortaya koyabileceğine olan inanç yok!
Zor günler yaşıyoruz velhasıl… Attan vazgeçtik, it izini aratıyor; çakal, leş kargası, sürüngen izleri… Bir yanda öfkesi her geçen gün büyüyen ama örgütsüz olduğu için ses getiremeyen yığınlar; öte yanda karşı çıkmaktan veya tepki göstermekten korkan, sesi soluğu çıkmayan güruhlar…
Tepki göstermekten korkuyoruz. Ya ırkçı diye suçlanacağız yahut da apar topar götürüleceğiz, adını bile bilmediğimiz bir davadan dolayı. Bir tuhaf ülke olduk. Zor günler yaşıyoruz vesselam, zor…
Yeryüzünde var olduğu günden beri, en bariz özelliği olan insanlık erdemi ile dolu milletim, bu günleri de aklıselimle atlatacaktır umudumu yitirmek istemiyorum.
Milletimin başı sağ olsun…
Daha çok şey yazmak isterdim de olmuyor dost! Biliyorsunuz, İstanbul'dayken market cingözlüklerinin peşine düşüyorum. Yakında Türkiye'nin en büyük grosmarketindeki vurgunu ifşa edeceğim ve müdürü ne dedi biliyormusunuz? "Şeytan bazen istifa et ve anlat tüm rezillikleri diyor." Kuzular her ülkede aynı. Ülke doğranmadan önce sanki şerefine kuzular kesiliyor. Kuzulara mı yanarsın, ülkeye mi? Tanrı toprak acısı da vermesin. Irak ve Arap Baharı bitti, şimdi de İran'ı kaşımaya başladılar. Petrolümüz olsa, yanmıştık! Van'a da ciğerimiz yandı ama o ne yardım seferberliği. 3 tane yeni Van kurulacak kadar yardım toplandı. 99'da böyle bir şey olmadı. Siz o kokoş TV'lerin hiç şehit yakınlarına yardım adı altında gece düzenlediğini gördünüz mü? Yapılan iyilik söylenir mi? Kalantorlar kendi reklamlarını yaptılar. Haklısın dostum, bir garip ülkeyiz biz. Sevgiler.
YanıtlaSilİnanın yazdıklarınızla anlatmışsınız zaten değerli dostum. "Üç tane yeni Van kurulacak kadar yapılan yardımın" altında, insanımızın nasıl da terörsüz ve barış içinde yaşamak istediğinin göstergesi yatıyor. Denmek istenen, "Zor günlerimizde ancak biz bize yardım edebiliriz. Haydi beslemeyin şu terörü içinizde, haydi el ele verelim. Bakın biz yanınızdayız" coşkusu oluverdi. Tüm halkı üç yıl besleyecek kadar yardım yağmış. Allah vere de birileri o parayı hakikaten ihtiyacı olanlara aktarsın, yahut da teröre geçirmesin... Traji-komik olaylar yaşıyoruz vesselam.. Çok teşekkür ederim yorumunuza ve yakınlığınıza. Var olasınız. Emine Supçin
YanıtlaSil