İnsanın iki kulağı vardır diye düşünürüm hep...
Biri, bildiğiniz küpe takılabilen, dış-orta-iç diye bölümleri olan; parçaları, örs-üzengi- çekiç gibi ata sporundan esinlenmeli isimlerle adlandırılan, bildiğiniz kulak. Görünen kısmı çanak anten olan parçamız. Hatta kimilerinkine kepçe bile denir ki; Okan Bayülgen bu görselin birebir resmidir.
Kepçemizin işi, dışarıdan gelen sesleri anlamlı kategorilere yerleştiren beynimize taşımaktır. O sadece taşır. Su kanalı gibi. Örneğin şu an benimki, sokağımdaki alt yapı çalışmalarından kaynaklı, ne kadar araç gereç sesi, karşı apartmandaki tadilattan kaynaklı ne kadar matkap, çekiç, hilti sesi varsa hepsini içeri dolduruyor!
Bir dur, değil mi?! Neden hepsini yığıyorsun! Birazcık yardımcı ol beynime! Neyi nereye sokacağımı şaşırıyorum!
Beynimin işi zor. Her bir sesi anlamlı kategorilere yerleştirebilmek için canhıraş çalışıyor garibim. Bir de benim ekstradan yüklediğim görevleri var ki, allah yardımcısı olsun gerçekten!
Keşke şu çanağı arada kapatabilme becerimiz olabilseydi…
Bir de, tıkandı mı açılmayan, açıldı mı tıkanmayan kulağımız vardır ki; ben ona 'gönül kulağı' diyorum.
İşte o, ses ötesini duyabilen kulağımızdır. Sözlerdeki riyayı, art niyeti, içten pazarlığı duyabildiği gibi; samimiyeti, candanlığı, dostluğu da duyabilir.
Dış kulak, çer-çöp, iyi-kötü, doğru-yanlış ne bulursa taşırken; öteki yalanları süzer, sevgileri damıtır… Biri, yerüstünde akan nehirler gibi üstüne düşen, içinde yaşayan ne varsa akıtırken; diğeri yer altı suları gibidir, akar ama nereye aktığını sadece gönül sahibi bilir…
Biri, sözsüz de duyabilirken, diğeri sessizliği bile duyamaz... Birini tıkasan, vücudun içindeki sesi duyar, diğerini tıkayamazsın...
Beethoven’ın sağır olduktan sonra tamamladığı bestelerinin tınıları işte o gönül kulağı ile duyduklarından gelmedir.
Belki de, Van Gogh’a dış kulağını kestiren de aslında gönül kulağı ile duyduklarını durdurmak içindir. Kim bilir..?
Gönül kulağınıza ithafen, billur tınılar...
Yorumlar
Yorum Gönder