Üç kalem üç tat...

Üç isimden söz edeceğim bu yazımda:

Nobel ödüllü yazarımız, Orhan Pamuk

Yerlere göklere sığdırılamayan, Elif Şafak

İki romanı yayınlanmış, Ata Kemal Şahin

…

Vurgulamak istediğim ana nokta ise, küresel güçlerin medya yolu ile neyi ya da kimi isterlerse onu bize kaktırdıkları!...

…

Bize kimleri nasıl okuttuklarını ve asıl hangi değerlerden mahrum kaldığımızı gösterebilmek için de yukarıdaki yazarların kalem güçlerinden, yani yazdıklarından parçalar sunacağım.

…

Öyle ya, asıl yazarı yazar yapan, onun kalem gücüdür. Kalem gücü dediğimiz yetenekse, yazarın olayları, üçüncü gözüyle görüp akıl ve yürek süzgecinden geçirerek en can alıcı şekilde ifade edebilmesidir. Okurun, zorlanmadan algılayabildiği, kendiliğinden içselleştirip özümseyebildiği sözcüklerle... Bunun adı, iyi yazar olmak. Mükemmel yazar olmanın tanımında, okurun bilinçaltına girebilmek vardır ki bunu yapabilen yazarlar zaten klasik olurlar.

…

Bir başka deyişle, her yazarın kendine has bir tadı vardır. Yukarıda adlarını saydığım yazarların bende bıraktıkları tatları salata çeşitlerine benzeterek anlatmak istiyorum. Salata kadar basit görünen, ama tüm yemeğin görsel ve lezzetsel ahengini sağlayan çeşni ile…

Orhan Pamuk çiğden yapılmış semizotu salatası bende. Kavrulmamış, yoğurdu süzülmemiş, sarımsağı unutulmuş, sası semizotu salatası. Medya’da çok beğenilen bir paragrafını alıntılıyorum:

“Midemden, sırtımdan, ta bacaklarımdan çeşitli yönlerde nefesimi kesen bir güçle hareket eden acımdan kaçacak, onu hafifletecek bir şey yapacak gücüm kalmamıştı. Bunu fark etmek içimdeki yenilgi duygusunu artırıyor, bu da aşk acısı kadar sert ve içe dönük bir pişmanlık acısını harekete geçiriyordu.”  (Masumiyet Müzesi’nden alıntı)

Acının tarifi bu mudur? Fiziksel acının ruhsal boyuttan yansıması böyle mi olur? Siz böyle mi anlatırsınız acıyı? Böyle mi yaşarsınız?

Elif Şafak, Orhan Pamuk’tan daha farklı bir tada sahip. Havuç salatası tadı bırakıyor damağımda. Yarı haşlanıp küp doğranmış havuçlar mayoneze bulanmış. Üstüne zeytinyağı gezdirilmiş, bir iki tane de zeytinle süslenmiş. Görüntüsü fena değil ama yedikçe saman yiyormuş hissi veren bir tat. 

Meşhur romanı Aşk’tan bir paragraf:

“Derken belli belirsiz bir müzik sesi geldi. Önce uzaklardan süzülen bir yankı gibiydi; giderek ivme ve cezbe kazandı. İnsanı kendinden geçiren, can veren bu sesi dinlerken seyirciler kıpırdanmayı, fısıldaşmayı kesti. Herkes nefesini tuttu.”

Meydana toplanmış insanların, ilkin uzaktan duyulmaya başlanan ve giderek kendilerine doğru gelen, herkesi susturacak kadar efsunlu bir müziğin başlangıcından söz ediyor, Şafak. Ama müzik tınılarını okur olarak ben duyamıyorum! Kulaklarımın sağır oluşundan değil, o meydana beni sokamadığından. İkinci Dünya Savaşına ait belgesel izliyormuş hissine kapılıyorsunuz. Olayın içinde değilsiniz. Fareli Köyün Kavalcısı masalının fısıltısı bile gelmiyor kulağa…

Ata Kemal Şahin, çoban salatası. İçindeki domatesin kırmızılığı olabildiğine doğal, biberin acısı alabildiğine kırmızı. Soğanı, soğan lezzetinde; yeşili, doğal yeşil. Asıl lezzeti veren tat ise karışımdaki sos. Dünyanın her köşesinden, özellikle de unutulmuş aktarların gizli kilerlerinden çalınmış baharatlardan kullanılarak yapılmış özel bir tat. Bizim toprağımızın ürünleri, evrensel bir sosla ikram edilmiş gibi duruyor.  

“ ‘Bu şehri seviyorum’ diye geçirdi içinden. En çok da yazı yakıştırırdı ona. Hiçbir şey gizlemez, hüzzam mırıldanırdı sokakları. Kırmızının eşsiz tonlarını denize sererek batıyordu güneş. … Güneşi hep aynı noktadan uğurlamayı severdi. N’olur bekle, diye yırtındığı da çok olurdu ardından! Beklemezdi güneş tabii. Gazanya’nın yaprakları gibi kapatırdı ruhunun kapılarını. Ama bilirdi, yeni bir sahnede rol çalacaktı seherle birlikte.”

Hüzün sözcüğü kullanılmadan, muhayyilenize sessizce sızan hüznü duyuyor musunuz? Sözünü ettiğim sos, işte o! Ne Elif Şafak’ta ne de Orhan Pamuk’ta bulunmayan sos.

Amacım, ünlü yazarlarımızı yermek değil. Ata Kemal Şahin yerine, adaşı Kemal Tahir’den de örnek verebilirdim. Yahut da Nobel’i binlerce kere hak ettiğine inandığım Yaşar kemal’den de. Asıl mesele, dünyaya kimi, ne kadar tanıtacaklarına karar veren global işbilirlerin farkına varmak.

Okuduklarımız, gerçekten okumak istediklerimiz mi?

…